Nu’i was mooi maar gevaarlijk
  Meisjes uit Polynesië. Zo
ongeveer zag
Nu’i er uit 
Hoe Nu’i er uitzag weet niemand. Er bestaan geen afbeeldingen van haar. Rob bekeek veel foto's, en zocht op Takapoto  naar een meisje dat lijkt op Nu’i, die in zijn boek Haaieneiland een belangrijke rol speelt.
 
De twee meisjes hierboven, en de twee meisjes hiernaast lijken nog het meest op de Nu’i die in Robs hoofd tot leven kwam: mooi maar gevaarlijk.
Eeuwenlang riepen zeelieden en reizigers die Polynesië bezochten dat op deze eilanden de mooiste meisjes van de hele wereld woonden.
Maar vroeger hadden wij andere schoonheidsidealen dan nu. Zou een Nederlandse jongen van nu verliefd worden op een meisje dat haar gezicht heeft getatoeëerd, of soms haar halve lijf ?
Tegenwoordig hebben de meeste Polynesische meisjes geen tatoeages meer, behalve soms een wat kleinere . Wat dat betreft lijken ze op meisjes uit Europa (hier lees je meer over tatoeages).
Niet mee spotten!
 Uit oude beschrijvingen weten we dat meisjes en vrouwen op de Polynesische eilanden vroeger weinig te vertellen hadden — de mannen waren de baas. Vrouwen mochten niet eens in hun eentje in een kano de zee op.
Maar er waren ook meisjes en vrouwen met wie niet te spotten viel . De Polynesische mythologie (eeuwenoude verhalen over het ontstaan van de aarde en de godenwereld) staat bol van moedige meisjes en vrouwen. En de mannen waren echt niet allemaal van die macho-typen.
Daarom heeft de schrijver van Haaieneiland van Nu’i een meisje gemaakt dat dapper is, en haar mannetje staat. En gevaarlijk is ze ook, daar komt de Nederlandse matroos die haar lastigvalt snel achter...
Overgrootvader
 Met de oude Tututemanarike (zie plaatje rechts ) heeft Nu’i een ingewikkelde relatie. Ze houdt van haar knorrige overgrootvader, en hij houdt ook van haar, maar dat laten beiden niet gauw merken. Dat is iets van alle tijden.
Als Roemer ten tonele verschijnt verandert Nu’i. Net als Roemer blijkt het meisje bereid zich aan te passen aan de ander. Ook dat is soms lastig, maar het hoort bij het volwassen worden.
Uiteindelijk gaan de twee voor elkaar door het vuur.
Nu’i's dorp
Hoe het dorp Moeava eruit zag, waar Nu’i woonde, is niet te zeggen. Ook in werkelijkheid heeft een orkaan het dorp vernietigd. Er is vrijwel niets van Moeava terug te vinden.
Aan de andere, wat veiliger kant van het eiland is het dorp later opnieuw opgebouwd. Daar wonen nu een paar honderd mensen in houten huizen met golfplaten daken, die niet veel beter zijn dan die oude hutten... Er is ook altijd gebrek aan drinkwater. Polynesië is Frans, maar het land trekt zich niet veel van deze eilanden aan (behalve om er vieze kernproeven te nemen).
 Waarschijnlijk zag het dorp Moeava er toen uit als op het plaatje rechts
Hier nog een paar oude, ingekleurde foto's van de Tuamotu eilanden (waartoe zowel Takapoto als Ana’a behoren) :
.
De Tuamotu-eilanden zijn allemaal atollen: kleine koraaleilanden, die maar één of twee meter boven de oppervlakte van de oceaan uitsteken.
Twintig maal Nu’i
Hieronder vind je twintig oude en nieuwe foto's van Polynesische meisjes, die samen met de foto's hierboven het totaalbeeld vormen van Nu’i, de heldin van het boek.
Je ziet dat veel foto's bij het water zijn gemaakt, bij het binnenmeer of bij zee. Polynesiërs houden nu eenmaal van de zee (en van grote zeedieren zoals schildpadden en dolfijnen), die ze nóóit kwaad zullen doen.
Je ziet ook dat de meisjes vaak bloemen in het haar dragen. Op alle Polynesische eilanden, dus ook op Takapoto, vinden mensen bloemen heel belangrijk!
Als je op de kleine foto's klikt worden ze groot — pas op: op sommige foto's zijn de meisjes een beetje bloot; dat was daar heel normaal.
|
Wil je meer weten? Bestudeer dan zelf de 