De verschrikkelijke krijgers van Ana’a
 Krijgers van Ana’a brengen een mensenoffer naar de marae, het heiligdom
(deze foto is in scène gezet)
  Dat de mannen van Ana’a in Haaieneiland worden beschreven als wrede krijgers en kannibalen is niet verzonnen.
Het eiland  ziet er weliswaar prachtig uit (foto rechts  ), maar de bewoners hadden een verschrikkelijke reputatie.
Een van de eerste westerse onderzoekers die op Ana’a kwam was een Belg: Jacques Antoine Moerenhout. In 1830 logeerde hij er een paar dagen. Iedere dag probeerden eilandbewoners hem te vermoorden.
Moerenhout was een gedegen onderzoeker die bijna alle eilanden in de Polynesische archipel bezocht. Het interessante boek dat hij schreef — Voyages aux îles du Grand Océan — werd jammer genoeg nooit in het Nederlands vertaald (de Engelse vertaling heet Travels to the islands of the Pacific Ocean).
Over Ana’a schrijft Moerenhout dat de krijgers alle eilanden in de omgeving terroriseerden. Ze overvielen die eilanden, aten de mannen op en maakten de vrouwen en kinderen tot slaven. Voordat ze weer vertrokken staken ze de palmbomen in brand en lieten de eilanden totaal verwoest achter.
Speerwerpen
 Opmerkelijk is dat deze krijgers nooit een pijl-en-boog gebruikten. Ze wisten wel hoe die eruit zag, maar bij oorlogvoering hielden ze zich vooral bij knuppels en speren.
Nu’i ziet op Ana’a een verschrikkelijk schouwspel: een hoge driehoek van palmbomen met daar bovenop een dode man.
De krijgers oefenden hun speerwerpen op het hoofd van die man. Ook dat is niet verzonnen. Moerenhout en anderen hebben die praktijken zelf gezien.
Nog altijd is op Ana’a en andere eilanden patia fa (speerwerpen) een geliefde sport. Gelukkig oefenen ze nu niet meer op mensenhoofden, maar op kokosnoten .
Vroeger gebruikten ze die lange speren ook om onder water mee te vissen, maar dat gebeurt nu niet meer.
Wit zwaard
 Roemers witte zwaard, dat gemaakt van het zwaard van een zwaardvis, bestond ook.
Erg sterk is zo'n zwaard niet; het breekt gemakkelijk af. Voor de zwaardvis zelf is het zwaard geen wapen; het is een soort antenne waarmee hij richting bepaalt.
Daarom werd zo'n zwaard waarschijnlijk niet vaak bij het oorlogvoeren gebruikt. Waarschijnlijk was het vooral een ceremonieel wapen voor de koning of zijn zoon.
Toen hij terugkwam van Takapoto heeft Rob Ruggenberg zo'n echt mooi versierd zwaardvis-zwaard meegebracht. Als hij bij jou in de klas komt zal hij het laten zien!
Marae
Hoe de marae op Ana’a er uitzag, weten we niet. Moerenhout verbaasde zich vooral over de grote houten tiki, de schildwacht-beelden . Zulke dikke bomen had hij nergens op een van de eilanden nergens gezien.
Vermoedelijk leek de marae verder veel op de heiligdommen op andere eilanden, gebouwd in etages en gemaakt van blokken of schijven koraal.
Groene wolken
 De groene wolken boven het eiland Ana’a, die op grote afstand kunnen worden gezien, zijn ook echt.
Bij helder weer weerkaatsen de wolken de groene kleur van het binnenmeer. Dat groen wordt veroorzaakt door het bezinksel van kalkzandsteen.
Daardoor konden Roemer, Swart Jan en Tututemanarike Ana’a al van verre zien liggen. Dat is nog altijd zo. Ana’a is een van de weinig eilanden die zo duidelijk en vanaf zo'n grote afstand te herkennen is.
Kaart
 Op de kaart rechts zie je dat Ana’a deel uitmaakt van een groep koraaleilandjes, de Tuamotu genaamd.
Op deze kaart ligt Ana’a onderaan. Takapoto ligt bijna bovenaan. Om er te komen moesten de drie zigzaggen tussen de eilanden.
|
Wil je meer weten? Bestudeer dan zelf de 