Rob Ruggenberg, schrijver
Rob Ruggenberg schrijft op Takapoto, aan de oever van de lagune
(dit binnenmeer stikt 
van de haaien)
Rob Ruggenberg werd in 1946 geboren in Wassenaar, dicht bij zee, strand en duinen.
Hij is gestorven op 26 oktober 2019.
Als jongen (foto links)
was hij gek op de zee.
Toen hij 10 was wilde hij in zijn eentje met een roeiboot naar Engeland varen (hij kwam niet verder dan de Noordzee-sluizen bij Katwijk). Als 12-jarige liep hij weer van huis weg, om zich in Rotterdam als verstekeling op een schip te verstoppen. De politie bracht hem weer thuis.
Vier jaar later kon Rob echt niet langer wachten en ging hij bij de marine. Zes jaar lang voer hij als radiotelegrafist op hele kleine, en op hele grote marineschepen. Zo zag hij de halve wereld.
Na zijn marine-tijd had hij nog niet genoeg van het reizen. Samen met een vriend liftte hij door Europa. Ze woonden en werkten op een kibboets in Israël, en daarna trokken ze door Afrika, waarbij ze veel avonturen beleefden.
Terug in Nederland werd Rob leerling-journalist bij het Dordts Dagblad, dat kort daarop samenging met dagblad Trouw. Hij leerde er het vak, schreef er zijn eerste reportages en de zaterdagse jeugdrubriek deed hij er gewoon bij.
Droom
In 1974 verhuisde Rob naar Noord-Brabant, waar hij een baan kreeg als binnenland-redacteur bij de Brabant Pers, dat nieuws leverde aan grote regionale kranten als het Eindhovens Dagblad en het Brabants Dagblad. Hij is daar ook nog een tijd chef van de eindredactie geweest, en ten slotte werd hij reportage-redacteur, de droom van elke journalist.
Rob schreef vaak over de natuur, vooral over de zeeën en oceanen. Hij ging bijvoorbeeld met Greenpeace mee bij acties tegen de walvisjacht, en hij vloog naar verre gebieden waar kapotte olietankers grote milieurampen veroorzaakten, zoals in Alaska. Hij voer op oude zeilschepen die deelnamen aan internationale zeilraces (zelfs een keer op de Sedov, het grootste zeilschip ter wereld).
Maar hij voer ook in hele kleine bootjes. Heel wat keren trok hij als journalist in een uitgeholde boomstam-kano het regenwoud in. Hij logeerde dan bij indianenstammen.
Hij schreef veel over geschiedenis. Samen met fotograaf Piet den Blanken zeilde hij met een tweemaster Columbus achterna naar Amerika; ze landden op hetzelfde strand waar destijds Columbus voet aan wal zette. Met dezelfde fotograaf maakte hij reportages over onbekende Nederlandse koloniën — en daarbij reisden zij opnieuw de hele wereld rond.
Jeugdromans
Vijftien jaar geleden begon Rob met het schrijven van historische jeugdromans. Zijn ervaringen als journalist komen hem daarbij goed van pas. Hij weet de weg in bibliotheken en archieven, hij kent een groot aantal historici, en hij weet hoe hij naar gebieden moet reizen die lastig bereikbaar zijn.
Rob vindt dat hij alleen over waargebeurde avonturen kan schrijven, hij houdt niet van fantasy. Het moet een echt verhaal zijn, echt gebeurd, en liefst een beetje vergeten. En hij wil ook altijd over echte jongeren schrijven, die echt bestaan hebben, echt geleefd hebben, en die in zo'n avontuur een rol hebben gespeeld.
Meestal besteedt hij een jaar aan onderzoek, aan het lezen van boeken, en aan het reizen naar het gebied waar het avontuur toen plaatsvond. Daar woont hij het liefst bij de bevolking thuis, en maakt hij contact met jongeren. Hij vraagt hen dan om hem te helpen bij zijn onderzoek. De resultaten daarvan zijn soms heel verrassend.
Op reis
Ook voor Haaieneiland heeft Rob deze route gevolgd. Veel lezen, en mailen en praten met deskundigen. Dan op reis: eerst naar Australië omdat de universiteiten daar over grote archieven beschikken waar veel informatie over de Stille Zuidzee te vinden is. Daarna naar Polynesië : eerst een tijd op Tahiti, om musea te bezoeken en experts te raadplegen. Daarna ruim zes weken naar Takapoto, het eiland waar het avontuur zich destijds heeft afgespeeld .
Haaieneiland is Robs zesde historische avonturenroman voor de jeugd. Eerder schreef hij Het verraad van Waterdunen, Slavenhaler, Manhatan, IJsbarbaar (dit boek won de Prijs van de Jonge Jury 2013) en De boogschutter van Hirado. En er komen nog meer boeken aan... Wacht maar af!
Rob Ruggenberg werd in 1946 geboren in Wassenaar, dicht bij zee, strand en duinen.
Hij is gestorven op 26 oktober 2019.
Als jongen (foto links) was hij gek op de zee.
Toen hij 10 was wilde hij in zijn eentje met een roeiboot naar Engeland varen (hij kwam niet verder dan de Noordzee-sluizen bij Katwijk). Als 12-jarige liep hij weer van huis weg, om zich in Rotterdam als verstekeling op een schip te verstoppen. De politie bracht hem weer thuis.
bij Katwijk). Als 12- te verstoppen. De politie bracht hem weer thuis.Vier jaar later kon Rob echt niet langer wachten en ging hij bij de marine. Zes jaar lang voer hij als radiotelegrafist op hele kleine, en op hele grote marineschepen. Zo zag hij de halve wereld.
Na zijn marine-tijd had hij nog niet genoeg van het reizen. Samen met een vriend liftte hij door Europa. Ze woonden en werkten op een kibboets in Israël, en daarna trokken ze door Afrika, waarbij ze veel avonturen beleefden.
Terug in Nederland werd Rob leerling-journalist bij het Dordts Dagblad, dat kort daarop samenging met dagblad Trouw. Hij leerde er het vak, schreef er zijn eerste reportages en de zaterdagse jeugdrubriek deed hij er gewoon bij.
Droom
In 1974 verhuisde Rob naar Noord-Brabant, waar hij een baan kreeg als binnenland-redacteur bij de Brabant Pers, dat nieuws leverde aan grote regionale kranten als het Eindhovens Dagblad en het Brabants Dagblad. Hij is daar ook nog een tijd chef van de eindredactie geweest, en ten slotte werd hij reportage-redacteur, de droom van elke journalist.
Rob schreef vaak over de natuur, vooral over de zeeën en oceanen. Hij ging bijvoorbeeld met Greenpeace mee bij acties tegen de walvisjacht, en hij vloog naar verre gebieden waar kapotte olietankers grote milieurampen veroorzaakten, zoals in Alaska. Hij voer op oude zeilschepen die deelnamen aan internationale zeilraces (zelfs een keer op de Sedov, het grootste zeilschip ter wereld).
Maar hij voer ook in hele kleine bootjes. Heel wat keren trok hij als journalist in een uitgeholde boomstam-kano het regenwoud in. Hij logeerde dan bij indianenstammen.
Hij schreef veel over geschiedenis. Samen met fotograaf Piet den Blanken zeilde hij met een tweemaster Columbus achterna naar Amerika; ze landden op hetzelfde strand waar destijds Columbus voet aan wal zette. Met dezelfde fotograaf maakte hij reportages over onbekende Nederlandse koloniën — en daarbij reisden zij opnieuw de hele wereld rond.
Jeugdromans
Vijftien jaar geleden begon Rob met het schrijven van historische jeugdromans. Zijn ervaringen als journalist komen hem daarbij goed van pas. Hij weet de weg in bibliotheken en archieven, hij kent een groot aantal historici, en hij weet hoe hij naar gebieden moet reizen die lastig bereikbaar zijn.
Rob vindt dat hij alleen over waargebeurde avonturen kan schrijven, hij houdt niet van fantasy. Het moet een echt verhaal zijn, echt gebeurd, en liefst een beetje vergeten. En hij wil ook altijd over echte jongeren schrijven, die echt bestaan hebben, echt geleefd hebben, en die in zo'n avontuur een rol hebben gespeeld.
Meestal besteedt hij een jaar aan onderzoek, aan het lezen van boeken, en aan het reizen naar het gebied waar het avontuur toen plaatsvond. Daar woont hij het liefst bij de bevolking thuis, en maakt hij contact met jongeren. Hij vraagt hen dan om hem te helpen bij zijn onderzoek. De resultaten daarvan zijn soms heel verrassend.
Op reis
Ook voor Haaieneiland heeft Rob deze route gevolgd. Veel lezen, en mailen en praten met deskundigen. Dan op reis: eerst naar Australië omdat de universiteiten daar over grote archieven beschikken waar veel informatie over de Stille Zuidzee te vinden is. Daarna naar Polynesië : eerst een tijd op Tahiti, om musea te bezoeken en experts te raadplegen. Daarna ruim zes weken naar Takapoto, het eiland waar het avontuur zich destijds heeft afgespeeld .
Haaieneiland is Robs zesde historische avonturenroman voor de jeugd. Eerder schreef hij Het verraad van Waterdunen, Slavenhaler, Manhatan, IJsbarbaar (dit boek won de Prijs van de Jonge Jury 2013) en De boogschutter van Hirado. En er komen nog meer boeken aan... Wacht maar af!
Lees ook het